آکوردهای محمدرضا علیمردانی

عشق ی زندون سرده تکرار ی درده انتظارش نامرده دورم از آغوش خالیت از آشفته حالیت از قرار خیالیت دستامو وا کن باید برگردم به گوشه ی اتاقم رویامو بردارم دستامو وا کن من باید برگردم رو بالشم سر بذارم اشکامو بشمار عشق ی تصویر تاره پایانی نداره ابری که میباره

دل تنها و غریبم منو این حال عجیبم حال بارون زده از چشمای ابری دله دل دل دله تنگم منو و این حال قشنگم حال ابری شده از درد و بی صبری انگار دل منه که داره میشکنه صبور و بی صدا هر لحظه با منه گویا از این همه حس که تو عالمه سهم من و دلم احوال تلخمه مممم ممممم وقتی هیشکی نیست که حتی از نگا

خط اخم بین ابروهاتو دوست دارم حتی گاهی غصه خوردناتو دوست دارم وقتی از سر علاقه تیکه میندازی اون کنایه ها حسادتاتو دوست دارم بیشتر اما وقتی خنده هاتو میخوری ضدحالو کم محلیاتو دوست دارم میخوام برات یه منحنی بسازم همیشه روی صورتت بمونه گاهی چاره ی تموم مشکلامون انحنای اون لبای مهربونه تو یکی مثل من میخوای عزیزم

گذشتن از گذشته کار من نیست که من با خاطراتم زنده هستم هنوز از عطر و بوی کاهگل مست کنار حوض و ماهی ها نشستم سپیدی شب موهای مادر هزار و یک شب افسانه ها بود جهان رنگی لای کتابم پر دل نازک پروانه ها بود گذشتم از شب آزیر قرمز گذشتم با لباس خاکی از جنگ رسیدم با دلی آرام ولی برای روزهای رفته دلتنگ شبیه دفتری از خاطراتم برای روزهای بی قراری شبیه خنده وقت گفتن سیب میان عکسهای یادگاری اگر میشد نگه دارم زمان را