آکوردهای محسن چاوشی

رفیق من سنگ صبور غم هام به دیدنم بیا که خیلی تنهام هیشکی نمیفهمه چه حالی دارم چه دنیای رو به زوالی دارم مجنونمو دل زده از لیلیا خیلی دلم گرفته از خیلیا نمونده از جوونیام نشونی پیر شدم پیر تو ای جوونی تنهای بی سنگ صبور خونه ی سرد و سوت و کور توی شبات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست اگرچه هیچکس

یه پاییز زردو زمستونه سردو یه زندونه تنگو یه زخم قشنگو غم جمعه عصرو غریبیه حصرو یه دنیا سوالو تو سینم گذاشتی جهانی دروغو یه دنیا غروبو یه درد عمیقو یه تیزیه تیغو یه قلب مریضو یه آه غلیضو یه دنیا محالو تو سینم گذاشتی رفیقم کجایی دقیقا کجایی

همیشه خسته از روزای برفی عشق پریشون شده ی دو حرفی گفته بودم اگه دلت گرفتست کنج دلم جا واسه ی دلت هست شاید دلت خواست و پاهات نیومد یا شایدم دلت باهات نیومد هر چی که بود بذار گفته باشم هر جا که هست دلت من باهاشم عشق گذشته از پل دشت پر از گلایول

کوله بار آرزوهات رو دوشت تا کجاها رفتی با پای پیاده رفتیو به هر چی خواستی نرسیدی متاسفم برات ای دل ساده دل به هرکی دادی از سادگی دادی زندگیتو پای دلدادگی دادی هر جا که دیدی چراغی پر فروغه تا بهش رسیدی فهمیدی دروغه عاشقو خسته و غمگینو پریشون دل بی کس دلک بی سرو سامون دل زخمی دل تنها و تکیده

تو دل یه مزرعه یه کلاغ رو سیاه هوایی شده بره پابوس امام رضا اما هی فکر میکنه اونجا جای کفتراست آخه من کجا برم یه کلاغ که رو سیاست من که توی سیاهیا از همه رو سیاترم میون اون کبوترا با چه رویی بپرم تو همین فکرا بودش کلاغ عاشقمون یه دلش میگفت برو یه دلش میگفت بمون که یهو صدایی گفت تو نترسو راهی شو

دلواپسو بیتابم ، باز امشبم بیخوابم ازت خبر ندارمو ، تا خود صبح بیدارم حس خوبی ندارم ، چشام همش به ساعته میپرسم این چه حسیه ، یکی میگه خیانته گوشیو بردار تا صدات یه ذره آرومم کنه این نفسای آخره دلم داره جون میکنه همش دارم فکر میکنم دست یکی تو دستته دارم میمیرم ای خدا فکر میکنم حقیقته

به تو گفتم قبل رفتنت اگه نباشی یک روز میمیرم از پا میوفتم به تو گفتم خودمو میکشمو پر میزنم تو آسمونا بگو گفتم یا نگفتم بگو گفتم یا نگفتم به تو گفتم زنده ام با نفس خیال چشمات چشاتم تنهام گذاشتن حالا من موندمو اشکو بغضو آهو عکس پاره ی تو و من بگو گفتم یا نگفتم بگو گفتم یا نگفتم مگه بت نگ

سر خاک مادر من هیچکسی گریه نکردش بابا هم هیچی نمیگفت با همون نگاه سردش مادرم باید بدونی بابایی بهونه کرده جای تو تو خونه ی ما یکیو نشونه کرده جای تو شبا میادش واسه من قصه میخونه میدونه دوسش ندارم ولی باز پیشم میمونه ولی من هنوز نذاشتم روی تخت تو بخوابه چرا اون تو خونه ی ماست یه سوال بی جوابه

جوابم نکن مردم از ناامیدی شاید عاشقم شی خدا رو چه دیدی خیال کن جواب منو دادی اما عزیزم جواب خدا رو چی میدی همینجوری اشکام سرازیر میشند یگه از خودم اختیاری ندارم من از عشق چیزی نمیخوام به جز تو ولی از تو هیچ انتظـــــاری ندارم صبوریم کمه بی قراریم زیاده چقد بی قرارم من صافو ساده عزیزم چقد سخته دل کندن از تو عزیزم چقد تلخه کام من از تو نذار زندگیم راحت از هم بپاشه جوابم نکن مردم از بی جوابی یه چیزی بگ

چشماتو باز کردی دنیام زیرو رو شد چشماتو بستیو باز تاریکیام شروع شد موهات کهکشونات چشمات ستاره هاتن منظومه های شمسی جفت گوشواره هاتن کی بین مهربونا مثل تو مهربونه نامهربونی با تو بد نیست بد شگونه با من بمون با من بمون با من بمون با من بمون شب بود خسته بودم چشامو بسته بودم خورشید سر زدو من پیشت نشسته بودم چشمامو باز کردم دیدم

آخ که چقدر خوبه قدم زدن با تو چه خوبو آفتابیه هوای من با تو تو کافه های شلوغ گوش دادن به صدات چه لذتی داره تو خلوت کوچه گرفتن دستات چه لذتی داره بازم اجازه بده بهت سلام کنم نگو باهام قهری با اینکه میدونم تو بی اجازه ترین عاشق این شهری تو غربت خونه جز منه دیوونه کی غصه ی تو رو خورد شبای تنهایی بدون لالای

تو چنگ ابرای بهار افتادمو در نمیام چشمامو سرزنش نکن از پسشون بر نمیام پیر شدم تو این قفس یه کم بهم نفس بده رحمو مروتت کجاست جوونیامو پس بده فکر نمیکردم بذاری زارو زمین گیر بشم فکر نمیکردم که یه روز اینجوری تحقیر بشم اون همه که دلم برات به آبو آتیش زده بود حتی اگه سنگ بودی دلت به رحم اومده بود دلش نخواستو نمیخواست یه روز به حرفام بسه

هم دیدنی بودی هم خواستنی بودی هم چیدنی بودی هم باغچمون گل داشت زنجیر میخواستم دستاتو بخشیدی از من تا اون دستا هر دره ای پل داشت پل بود اما ریخت گل بود اما مُرد عمر منم قد عشقت تحمل داشت هر روز پاییزه هر هفته پاییزه هر ماه پاییزه هر سال پاییزه پنهونم از چشمات ماه پس ابرم من کاسه ی صبرم این کاسه لبریزه آروم نمیگیرم از دست زنجیرم بی ع

عمر زندگی کوتاست مثل شعله ی کبریت عمر هر چی غیر از عشق مثل عمر کوتاهه همسفر شدن مثل در به در شدن خوبه پس قدم بزن با من بین راهو بیراهه من که قلب کوچیکم بی تو کاسه ی خونه من که کاسه ی چشمم جز تو از کسی پر نیست دوست داشتن یا عشق دوست دارمت با عشق عشقِ من به دوست داشتن قابل تصور نیست عشق چند قدم راهه از اتاق تا ایوون

هر روز عمرم از دیروز بدتره عمری که هر نفس بی غم نمیگذره دلگیرو خسته ام بی روحو ساکتم نبضم نمیزنه پلکم نمیپره میدونم امشبم از خواب میپرم از گریه تا سحر خوابم نمیبره این زنده موندنه بازنده موندنه بی دوست زندگی مرگ از تو بهتره اون روبروم داره پرواز میکنه میبینمش هنوز از پشت پنجره هی دست تکون میدم هی داد میزنم اون سنگدل ولی هم

هم خواب رقیبانی و من تاب ندارم بی تابم و از غصه این خواب ندارم دلتنگمو با هیچکسم میل سخن نیست کس در همه افاق به دلتنگی من نیست بسیار ستمکار و بسی عهد شکن هست اما به ستمکاری آن عهد شکن نیست عهد شکن نیست پیش تو بسی از همه کس خوار ترم من زان روی که از جمله گرفتارترم من

من از تو دل نمیبرم اگر چه از تو دلخورم اگر چه گفته ای تو را به خاطرات بسپرم هنوز هم خیال کن کنار تو نشسته ام منی که در جوانی ام به خاطرت شکسته ام تو در سراب آئینه شبانه خنده میکنی منه شکست داده را خودت برنده میکنی نیامدی و سالها نظر به جاده دوختم بیا ببین که بی تو من چه عاشقانه سوختم

آن دوست که من دارم آن یار که من دانم شیرین دهنی دارد دور از لب و دندانم بخت این نکند بامن کان شاخه صنوبر را بنشینم و بنشانم گل بر سرش افشانم ای روی دل آرایت مجموعه ی زیبایی مجموع چه غم دارد از من که پریشانم دریاب که نقشی ماند از طرح وجود من چون یاد تو می آرم خود هیچ نمی مانم ای خوبتر از لیلی بیمست که چون مجنو

تو این فکر بودم که با هر بهونه یه بار آسمونو بیارم تو خونه حواسم نبود که به تو فکر کردن خودِ آسمونه خودِ آسمونه تو دنیای سردم به تو فکر کردم که عطرت بیادو بپیچه تو باغچه بیایو بخندی تا باز خنده هاتو مثل شمعدونی بذارم رو طاقچه

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد لب تو میوه ی ممنوع ولی لبهایم هر چه از طعمه لب سرخه تو دل کند نشد بیقرار توام و در دله تنگم گله هاست آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست با چراغی همه جا گشتمو گشتم در شهر هیچ کس هیچ کس اینجا را به تو مانند نشد هر کسی در دله من جایه خودش را دارد

تکیه کردم بر وفای او، غلط کردم غلط باختم جان در هوای او، غلط کردم غلط عمر کردم صرف او، فعلی، عبث کردم عبث ساختم جان را فدای او، غلط کردم غلط دل به داغش مبتلا کردم، خطا کردم، خطا سوختم خود را برای او، غلط کردم غلط این که دل دادم به مهر عارضش، بد بود، بد جان که دادم در هوای او، غلط کردم، غلط

گفته بودم بی تو میمیرم ولی این بار نه گفته بودی عاشقم هستی ولی انگار نه هرچه گویی دوستت دارم به جز تکرار نیست خو نمیگیرم به این تکراره طوطی وار نه تا که پا بندت شوم از خویش میرانی مرا دوست دارم همدمت باشم ولی سربار نه قصد رفتن کرده ای تا باز هم گویم بمان

کمد پر از لباسِ تو میز پر از عکسِ توئه هنوز تو اتاقمون میپلکن نشونه هات وقتی که توی خلوتت منو مرور میکنی یه قطره اشک ممکنه بشینه روی گونه هات میپرم از خوابِ شبو لباسمو تن میکنم چراغو روشن میکنم خونه رو پرسه میزنم تا خودِ صبح با خودم همش کلنجار میرم تا بلکه خوابم نبره نیای به

روزها قاتلمن غیر از جمعه که خون ریزتره حال و روزم جمعه ها از خود جمعه غم انگیز تره کوچ کردی از من قهر کردی حتما یه زمستون سردم بگو برمیگردم شب ها بیدارم همه شب هایی که بی تو مردم همه زخم هایی که همه عمرم از فراقت خوردم همه رو پس میگیرم نه شوخی کردم شهرزاد قصه ها بگو برمیگردم پریشونم پریشونم پریشون نذار اینجا برگم

الهی سقف آرزوت خراب بشه روی سرش بیای ببینی که همه حلقه زدن دور برش الهی که روزوصال طوفان شه از سمت شمال هیچی از اون روز نمونه بجز گلای پر پرش قسم میخوردی با منی قسم میخوردی به خدا خدا الهی بزنه تو کمرت تو کمرش من اهل نفرین نبودم چه برسه که تو باشی

گاهی بهانه ی هوسی باشم یا پشت میله ی قفسی باشم من راضی ام به هرچه تو میخواهی ترجیح میدهی چه کسی باشم من خام بودمو تو پُرم کردی با اینکه از تو خاطره ام خالیست مردی که رو به روی تو می خواند جز یک نوار پُر شده چیزی نیست دیوار دور خانه ی من چینیست دارو ندارم آنچه که می بین

نشد با شاخه هام بغل کنم تو رو … نشد نشد نشد برو برو برو اراده داشتم بدونِ کاشتن … که عادتت بدم به ریشه داشتن که عادتت بدم یه گوشه بند شی … به مبتلا شدن علاقه مند شی نشد که از دلم جدا کنم تو رو … نشد نشد گلم برو برو برو نشد که بی دهن صدا کنم تو رو … تمامِ حرفِ من برو برو برو

یه پاییز زردو زمستونه سردو یه زندونه تنگو یه زخم قشنگو غم جمعه عصرو غریبیه حصرو یه دنیا سوالو تو سینم گذاشتی جهانی دروغو یه دنیا غروبو یه درد عمیقو یه تیزیه تیغو یه قلب مریضو یه آه غلیضو یه دنیا محالو تو سینم گذاشتی رفیقم کجایی دقیقا کجایی

توی این خونه پوسیدم خدایا مگه دیوار اینجا در نداره چقد باید تحمل کرد بی عشق مگه دنیا در و پیکر نداره چشام کم سو شد از بس گریه کردم نمیدونم کی از این خونه میرم دارم میپوسمو چشم انتظارم دارم میمیرمو از رو نمیرم هی سر به راه تر هی سر به زیر تر هی گوشه گیر تر

وقتی که شب حکم شبی خون داد صحرا پُر از خون کبوتر شد تووی چشام دریای بارون و تووی گلوم بارونِ خنجر شد از آب یادِ مبهمی دارم چون تشنه ام سیراب میمیرم از مردم بُز دل دلم خونه از کوفه ی دلگیر دلگیرم ای کاش پیشِ خواهرم بودم تا باز مرهَم رو پرم میذاشت دستی بر

بگو چه مرگته که دوباره میخونی دوباره بی فایدست خودت که میدونی بگو چه مرگته که بازم پر از حرفی سراپا آتیشی تو این شب برفی هنوز منتظری بیادو یار تو شه بهار تو مرده دلت چقدر خوشه پرنده ای اما اسیر کوچ خودت همیشه هم میرسی به هیچو پوچ خودت نگاه به آینه بکن چقدر ش

دریا واسه کشتیای بی سر نشین جا نداره پس من چرا غرق بودم تهران که دریا نداره این گوشه از شهر امنه من سعی کردم نمیرم انقد نمیرم که اخر این گوشه پهلو بگیرم تو سال هاست سر نشین این گوشه از شهر بودی اما با من که همیشه همسایتم قهر بودی ارامش قبل طوفان ابروی روی ماهه اخمت به من گفت هر شب طوفان سختی تو راهه چند روز چند سال چند قرن از رد پامون گذشته قلبم به عمر یه تاریخ از این خیابون گذشته قلبم مثه گوش ماهی با موج موهات رفیقه عشقه من تنگ کوچیک کوچیکه

اوج گرفتیو من قفس شدم از تو حسرتِ آزادی وبالِ بالم شد یه روز دیدمتو تازه شدم از نو یه روز از تو گذشت هزار سالم شد سکوتِ تو مثل یه رازِ سربسته بین تــولدو مرگ شناورم میکرد نفس کشیدن تو قوطیِ در بسته از این که پروانم مکدرم میکرد دست که میبردی به کوله بارِ سفر دخیل میبستم به دستگیره ی در

دوتا چشمام دوتا سرباز مغرورن که مدتهاست از معشوقشون دورن دوتا سرباز که چندتا زنه تنها توی دلشوره هاشون رخت میشورن دوتا دستام دوتا چاقوی بی دسته دوتا قفل بزرگ دستو پا بسته دوتا پارو دوتا پاروی بی قایق

من از قلو زنجیر میترسم از آه بی تاثیر میترسم از اتفاقه ظاهرا ساده از اتفاقی که نیفتاده میخندمو از خنده میترسم هر روز از آینده میترسم زیره بیده مجنون میشینم زیره شر شره بارون میشینم فک میکنم شاید برگردی با خودم میگم باید برگردی

چه شبا پنجره رو بستم تا عطرِ یادت نره از خونه ی من چه شبا که یاد تو بارون شد تا سرازیر شه از گونه ی من چه شبا که با خودم جنگیدم بلکه سرنوشتمو عوض کنم عشق با من متولد شده بود نمیشد سرشتمو عوض کنم کاش مهرت به دلم نمی نشست تا که مبتلایه پاییز نشم عشقه من کاش ندیده بودمت تا با تنهایی گلاویز نشم کاش ای کاش کنارم بودی تا ببینی که چقدر دلتنگم تا ببینی که دارم به خاطرت با گذشته ی خودم میجنگم حتی تا تلخ ترین

پدرم اینجا و مادرم اینجا و وطنم ایرانه آخه من کجا برم همه جا جز ایجا واسه من زندانه عشق من اینجا و پسرم اینجا و اهل کردستانه مرده و زنده ی من تشنه لب دنباله خاک خوزستانه آخه من کجا برم رمضوناش رنگه ربنای مسته شجریان باشه یا مؤذن زاده اذان افطارش جادوی خلوتیه شهر تهران باشه بچه ی غمگینه شط خرمشهرم که تموم دنیاش قد آبادانه دل تنگم خونه دلم خونم مسته سرخیه خورشیده غروب هرمزگانه من غریبم همه جا مثل ابر پاییز همه ج

خط رو پیشونیم چشمای بارونیم دستای لرزونم پاهای بی جونم روح سرگردونم گلای ایوونم حتی چوب سیگارم فندک تب دارم دوست دارن برگردی خنده ی غمگینم پلاکای سنگینم الکل توو خونم خونه ی زندونم خونه ی متروکم گلای گلدونم بار روی دوشم شونه ی داغونم دوس دارن برگردی دوست دارن برگردی بغضای پنهونم چشمای گریونم

دیوونه کیه عاقل کیه جونور کامل کیه واسطه نیار به عزتت خمارم حوصله ی هیچ کسی رو ندارم کفر نمیگم سوال دارم یک تریلی محال دارم تازه داره حالیم میشه چیکارم میچرخمو میچرخونم سیارم تازه دیدم حرف حسابت منم طلای نابت منم تازه دیدم که دل دارم بستمش راه دیدم نرفته بود رفتمش جواب زنده بودنم مرگ نبود مردن من مردنه یک برگ نبود

من یه گلدون پر از گل بودم وزش چشم تو پاییزم کرد عشق من عشق بدست آوردنت با همه دنیا گلاویزم کرد مُردم از تشنگی اما لب تو یه عطش به خنده دعوتم نکرد بین این اومده ها و رفته ها هیچکس مث تو اذیتم نکرد سر این سفره هنوزم یه نفر روز و شب منتظر مهمونه مطمئن باش کسی قادر نیست منو ازعشق تو برگردونه اگه دوس نداشتی رنجوندنم

آمدی از راه دوری Cb تنگ زیبای بلوری Cb آمدی دیدی دلم را خسته در کنج صبوری وقت تاریکای جاده با Cb تو یک فانوس آمد Cb تشنه بودم قطره ای را با تو اقیانوس آمد قصد دل کندن ندارم Cb از تو ای دلکنده از خود از تو ای برده دلم رو تا شب خوب تولد قصد دل کندن ندارم Cb از تو ای دلکنده از خود

این جنگلِ چوب خورده تو نعره های خفیفش شیرِ لگد خورده داره دریاست دریای تابوت رو شونه های نحیفش مرغابیِ مرده داره طفلک همش لنگِ نونه این سفره هرچی که داشته برداشته و بذل کرده از تشنگی نصفِ جونه این مشک دستاشو عمری نذرِ ابوالفضل کرده این صورتِ استخو

ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده‌ ام امروز عقلِ من ز من یک بارگی بیزار شد خواهد که ترساند مرا پنداشت من نادیده‌ ام در دیده ی من اندرآ وز چشمِ من بنگر مرا زیرا برون از دیده‌ ها منزلگهی بگزیده‌ ام من از برای مصلحت در حبسِ دنیا

دلم گرفته از دلم که از تو دوره خاطره هات همیشه در حال عبوره چیزی ازم نمونده و هنوز می سوزم یاد تو مثل آتیشه مثل تنوره دردی که از تو با منه مرد می خواد و مردی که بی تو باشه از اهل قبوره اهل قبوره غباری که از تو نشسته روی قلبم بارون چیه سیل نمی تو

بباف مویت را ، مگر مرا آن مو طنابِ دار شود مرا بکِش بالا ، چنان که عاطفه ات ، جریحه دار شود مرا بخندان ای ، مرا بگریان ای ، که مرده ایست قلیل کسی که حاضر نیست ، نه شادمان شود و نه سوگوار شود کسی به شدتِ تو ، به صخره ام کوبید ، و من فرو رفتم به قعر دریا ها ، که قعرِ دریا ها پُر از مزار شود

توی تاریکی شب آه در جریان بود زل زدم به آسمون عینکم دودی شد با صدای زنگ در یهو بارون بارید دستای خونه پر از گل داوودی شد ماه از راه رسید روی راه پله نشست دکمه های قلب من دونه دونه شل شدن گفتم این یه معجزست خیره شد به آسمون همه ی ستاره ها دونه دونه گل شدن مهربونی ای عشق نازنینی ای عشق آخرین تیکه ی این جورچینی ای عشق

میون این همه سرگردونی دل من گرفته ماه پیشونی بیا باز دوباره بی تابم کن منو تو رنگ چشات خوابم کن نگو قصه آخرش مرگ منه داره چشمات منو آتیش میزنه نگو از تلخی دنیا سیرم نگو میرم نگو که میمیرم ای گل بهارم دشت لاله زارم قلب داغدارم سنگ بی مزارم درد ماندگارم ر

دارم میرم از این خونه که رویاهاش پریشونه از این کوچه که دلتنگه از این شهری که دلخونه تو دیگه پا به پام نیستی ولی من باز هم زندم عجب جون سختیم من که هنوزم فکر آیندم به فکر روزهایی که بدون تو بازم شاده ببین این زخمای کهنه چه امیدی بهم داده میدونم باز هم همیشه بدون فکر عاشق شد برای یک دل ساده دوبا

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توام راه نمایی همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم همه توحید تو گویم که به توحید سزایی همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی همه نوری و سروری همه جودی و جزایی همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی

خیال میکردم برای پیشونیم یه خونه ی کوچیک رو شونه هات داری چه بی دلیل چه زود بهونه گیر شدی چقد دلیل واسه بهونه هات داری آهای فرصت کم آهای راه زیاد یه عمر فاصله بود از تو به این آغوش بین منو تو هنوز یه ریز برف میاد به دیدنم که میای لباس گرم بپوش به دیدنم که میای برام گلاب بیار که مزه مزه کنم

دیگرین ابر بهاری جانه باریدن ندارد این گُلِ خشکیده دیگر ارزشه چیدن ندارد این همه دیوانگی را با که گویم با که گویم آبرویه رفته ام را در کجا باید بجویم پیشه چشمم چون به نرمی میخرامی میخرامی در درونم مینشیند شوکرانه تلخ کامی نام تو چون قصه هر شب مینشیند بر لبِ من

تو در مسافت بارانی و غم دُرشکه‌ ای از اشک است و اشک شیهه یِ کوتاهی من و تو آخورمان مرگ است از این دُرشکه بیا پایین تو نیز شِیهه بکش گاهییییی بتاز گَله یِ اکسیژن و راه مال رویی چیزی به سمت پنجره پیدا کن هوایِ حبس نفس‌ گیر است بتاخت قفلِ مرا وا کن بتاز‌ ای که پُر از راهیییییییی منم که لک لک غمگینی به روی دود کِشت هستم منم که ماهیِ دریا بلند موی مشت هستم منم که طُعم

جهان فاسد مردم را ، بریز دور و در این دوری به عطر نافه یِ خود خو کن کمین بگیر جهانت را ، سپس شکارچیانت را به تیرِ معجزه آهو کن مفصل‌اند زمستان‌ها ، و برف نسخه‌ی خوبی نیست برای سرفه‌ ی گلدان‌ ها ، گلی نمانده خودت گُل باش تو را بکار و شکوفا شو ، تو را بچین و تو را بو کن دلم دف است نیستانا ، نگاهِ

ای ماه مهر زهر هلاهل باز آ که زنگ های ثلاثه روزی هزار بار بمیرند تا کودکان به وقتِ دبستان از ترس امتحان نهایی با نمره یِ چهار بمیرند ای ماهِ مهر ماه بد اخلاق با ایده های محکم و خلاق ما را بزن به خط کِشی از چوب ما را بزن به تَرکه ی مرطوب تا در درونِ کودکِ دیروز مردانِ بی شمار بمیرند مادر مداد قرمزِ من کو کو لقمه های نان و پنیرم آخ

بِبُر به نام خداوندت که لطف خنجر ابراهیم به تیز بودن احکام است نبخش مرتکبانت را تو حکم واجب‌ الاجرایی و عشق جوخه‌ی اعدام است به دستِ آه بسوزانم که شعله‌ور شدنم دود است کفن به سرفه بپوشانم که سر به‌ سر بدنم دود است و نخ‌ به‌ نخ دهنم دود است غمت غلیظ‌‌ ترین کام است هییییی و نخ‌ به‌ نخ دهنم دود است غمت غلیظ‌‌ ترین کام است هییییی نگاهِ من به سرانجام است سرنگ‌ها همگان قرمز و رنگ‌ ها همگان ق

در آستانه یِ پیری ، گلایه از شبِ دنیا بد است مردِ حسابی ، به احترام دیازپام بدون قصه و بوسه ، تلاش کن که بخوابی تو مثلِ برده ی خانه ، وبالِ گردن روزی کسی نگفت نباید ، که از نهاد بسوزی تو آفتاب نبودی ، که بی دریغ بتابی چه اسب ها که درونت ، به احتزاز درامد به شِیهه عُمرِ گلویت ، کشان کشان به سر آمد تو را که بست به گاری ، که روز مزد عذابی لگد زدند به شیری که صبر غرش او بود شکست یوزپلنگی ، که رام و آینه خو بود و از فراز دهان

لطفاً به بند اولِ سبابه ات بگو یک ذره صبر و حوصله اش بیشتر شود از بُخل ، زنگ خانه یِ من سکته می کند دستت اگر کمی متمایل به دَر شود دَر میزنی که وارد تنهایی ام شوی اما بعید نیست زمانی که میروی در از خودش جلای وطن گفته مثل من در جست و جوی در زدنت در به در شود این بچه لاک پشت نگون بخت سال هاست از تخم در می آید و سوی

همراه خاک اره ، تف می کنم طعم بیدار بودن را با سرفه ام در خواب ، حس می کنم دردِ نجّار بودن را از نردبان بودن ، بسیار غمگینم از آسمان بودن ، بسیار غمگینم تمرین کنم باید ، دیوار بودن را چون فوجِ ماهی ها ، در نفت میمیرم دریای آلوده ، دارد به آرامی کم می کند از من ، بسیار بودن را

داغ جوون دیده ی پرپر منم مسلخ سروای تناور منم باغ گل بی بر و بی برگ من غربت آهوی جوون مرگ من ناجی باغ گل بی برگ کو ضامن آهوی جوون مرگ کو شب شد و پیک تبو غم سر رسید عطر گلابو از خود قمصر رسید جنگو جلو جهلو جنون آوردن دختر شاه پریونو بردن حاله من از رفته و مونده بد شد قالیه کر

دو روز دنیا برام قفس تر از قفسه بهم نفس برسون هوام دوباره پسه هوامو داشته باش میگن تو مومنی و دم مسیحاییت نفس تر از نفسه همیشه میلنگه یه جای زندگیم الهی من بمیرم برای زندگیم همیشه میلنگه یه جای زندگیم الهی من بمیرم برای زندگیم من که یادم رفته چی دردمه چی دوامه برام مهمم نیست کی نیس

تو هوای گرم بندر توی بازار خرمشهر دیدمت با ناشناسی نفسام در نمیاد قلب مو ضعیفه دختر داره بوم بوم میزنه اون غریبه کی باهاته چی میگه بت چی میخواد ، چی میخواد عینک ری بن اصلم ، هرچی دارم مال تو نفسام تویی تو دختر همه دردات مال مو میخرم سال دیگه واست النگوی طلا تا ابد به پات میشنم ، پات میمونم ولله پات میمونم ولله قسمت میدم بمون جون ننت

تنهای تنهای تنهایی مظلوم مظلوم مظلومی بی یار بی یار بی یاری خوزستان خوزستان خوزستان بی دردا خوابیدن خوابیدن نامردا خوابیدن خوابیدن اما تو بیداره بیداری خوزستان خوزستان خوزستان ای مردم ای مردم ای مردم بارون کو بارون کو بارون کو ای بارون ای بارون ای بارون کارون کو کارون کو کارون کو از خاکت از نفتت از خونت شب دستش رنگینه رنگینه ای قاضی ای قاضی ای قاضی شب جرمش

چه کردی با خودت چاووش خونِ خاکِ بی زائر چه کردی با خودت بغضِ خیابونای بی عابر موذن زاده داره رو مزارت نوحه میخونه ... چه کردی با خودت آوازه خونِ شهرِ بی شاعر چه دردی میکشه عاشق فقط پاییز میدونه خراسون از چه میناله فقط چنگیز میدونه

هم دیدنی بودی هم خواستنی بودی هم چیدنی بودی هم باغچمون گل داشت زنجیر میخواستم دستاتو بخشیدی از من تا اون دستا هر دره ای پل داشت پل بود اما ریخت گل بود اما مُرد عمر منم قد عشقت تحمل داشت هر روز پاییزه هر هفته پاییزه هر ماه پاییزه هر سال پاییزه پنهونم از چشمات ماه پس ابرم من کاسه ی صبرم این کاسه لبریزه

دوش چه خورده ای دلا راست بگو نهان مکن چون خمشان بی گنه روی بر آسمان مکن باده خاص خورده ای نقل خلاص خورده ای بوی شراب میزند خربزه بر دهان مکن دوش شراب ریختی از بر ما گریختی بار دگر گرفتمت بار دگر چنان مکن کار دلم به جان رسد کارد به استخوان رسد ناله کنم بگویدم دم مزنو بیان مکن

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم تو شدی مادرو من با همه پیری پسرم تو جگرگوشه هم از شیر بریدیو هنوز من بیچاره همان عاشق خونین جگرم پدرت گوهر خود را به زر و سیم فروخت پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم عشقو آزادگیو حسنو جوانیو هنر عجبا هیچ نیارزید که بی سیمو زرم سیزده

زیر پرچم سه رنگ واسه پرچم سفید مادرم دعا میکرد پدرم میجنگید قلبمون اون روزا این همه ترک نداشت دلمون شور میزد دستامون نمک نداشت حالمون اون روزا اگه رو به راه نبود عوضش امیدمون کسی جز خدا نبود روزای در به دری شبای بمبارون دنبال نفت بدو تو صف غذا بمون دست خالی زیر گوله بارون بودیم خسته بودیم اما مرد

یادِ تو شعرامو میسوزونه امروزو فردامو میسوزونه تا دوری از خونه این خونه ویرونه حالِ منم پریشونه شب جای چشماتو نمیگیره حتی دنیا جاتو نمیگیره اشک از چشمام سیره میریزه میمیره دلم آروم نمیگیره با منو دلتنگی تو این چار دیواری تنها مونده از تو یه عکس یادگاری مردم از صبوری از این همه دوری

برو ای یار که ترک تو ستمگر کردم حیف از آن عمر که در پای تو من سر کردم عهدو پیمان تو با ما و وفا با دگران ساده دل من که قسمهای تو باور کردم به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود زان همه ناله که من پیش تو کافر کردم تو شدی همسر اغیارو من از یارو دیار گشتم آواره و ترک سرو همسر کردم

لبخند زد و دستامو گرفت اما توی خواب فردا نشده بیدار شدم بیدار و خراب عکسش روی میز باز از توی قاب بیرون اومدو دستامو گرفت باهم دوباره رفتیم توی قاب ترسیدم اگه بیدار بشم خوابم بپره گفتم نکنه اصلا” روی میز خوابم نبره تنها روی تخت تنها توی خواب با اون توی قاب

یک لحظه و یک ساعت دست از تو بر نمیدارم زیرا که تویی کارم زیرا که تویی بارم از قند تو مینوشم با پند تو می کوشم من صید جگر خسته تو شیر جگر خوارم جان منو جان تو گویی که یکی بوده‌ست سوگند بدین یک جان کز غیر تو بیزارم من تاج نمی‌خواهم من تخت نمی‌خواهم در خدمتت افتاده بر روی زمین خواهم

غم و درد دل مو بی حسابه خدا دونه دل از هجرت کبابه بنازم دست و بازوی تو صیاد بکش مرغ دلم بالله ثوابه سیاهی دو چشمانت مرا کشت درازی دو زلفونت مرا کشت به قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگونت مرا کشت ای دل داد و بیداد ای وای

نخند و با خنده هات باز منو دلخور نکن نگو دلــت با مــــنه دیگه تظاهر نکن بـبـیـن ازت بریــدم خسته ام از دورویی از تو برام چی مونده بجز بی آبرویی لبت یه چیزی میگه چشات یه چیز دیگه مــن دیـگه فـهمیـدم کدوم دروغ میگه بهم بگو از عشق

اگه شکسته پای من گریه نکن عصای من هرچی شکسته بنویس به پای گریه های من اگه تمومه طاقتت نمونده روز راحتت نگاه باصداقتت غنیمته برای من آینه وشمعدون نمی خوام من لب خندون نمی خوام هرچی که خندس واسه تو هرچی غمه برای من بخندو از خنده بگو ازغم بازنده بگو

ببخش عروسِ قصه دلم جوونی کرده با تو اگه یه لحظه نامهربونی کرده چه سرنوشتِ خوبی وقتی خودِ خدا هم برای خوشبختیمون پا درمیونی کرده عروسِ خوبِ قصه عروسِ آرزوهام وقتی که خیلی تنهام قهر نکن با چشمام قهر نکن عشقِ من قهرِ تو آتیشمه من نمیخوام بسوزم وقتی دلت پیشمه برای داشتنِ تو

شالو کلاه کن آسمون خیسه چترتو وا کن گریه بارونه حالو هوای برگ ریزون چشمات پاییز هم نمیدونه پروانه ها وقتی که می سوختن تقدیرتو دوختن به تقدیرم هر وقت دلت میگیره میسوزن هر وقت دلت میسوزه میمیرن خیلی دلم گیره خیلی گرفتارم دوست داشتنت خوبه خیلی دوست دارم

نه جیک جیک مستانت نه سردی زمستانت رجوع کن به دستانت چه روزهای بسیاری که ظلمها روا کردی به دستهای بسیاری شبانه مرد گاریچی به خانه میکشد خود را E# اگر که مادیان خسته اگر طناب هم پاره درون مرد همواره کشیده میشود باری مریض حالی ام خوش نیست نه خواب راحتی دارم نه مایلم به بیداری

ای شرمساری شرمساری شرمساری جز شرمساری از خودت چیزی نداری ای نا امیدی نا امیدی نا امیدی از هیشکس حتی خودت خیری ندیدی هی تنگ دستی تنگ دستی تنگ دستی چشماتو رو هرچی دلت می خواست بستی هی آستین بردی به چشمای نجیبت دستات خجالت میکشیدن توی جیبت چون زیر بار دوستی جون کنده بودی

توی خونه روی دیوار یه تفنگِ سر پره ... داغِ جنگلا رو میشه روی قنداقش دید آره یه تفنگِ سر پرو فراری از شکار ... که میشه از تو گلوش صدای شلیکو شنید یه تفنگِ پیرو کهنه یه تفنگِ بی جواز ... که دلش رو برده زوزه های زخمی یه گرگ عمریه که بوی باروتو نفس نمیکشه ... تنها شاهدِ نفس کشی

مثگنجیشکی که زیر برفا مونده همه ی دلتنگیم پیش تو جا مونده یه نفر اینجاس که تورو دوست داره هنوز که تو چار فصل دلش برف می باره هنوز یه نفرمنتظره تو بهارش باشی تا کنارت باشه تا کنارش باشی یخ زدن دستای من زل زدن به رد پات دسامو ها میکنم کو اجاق خنده هات شاخه هام خشکیدن

ای عاشقان ای عاشقان آن کس که بیند روی او شوریده گردد عقل او آشفته کردد خوی او معشوق را جویان شود دکان او ویران شود بر رو و سر پویان شود چون آب اندر جوی او شاهان همه مسکین او خوبان قراصه چین او شیران زده دم بر زمین پیش سگان کوی او این عشق شد مهمان من زخمی بزد بر جان من صد رحمت و صد آفرین بر دست و بر بازوی او شاهان همه مسکین او خوبان قراضه چین او شیران زده دم بر زمین پیش سگان کوی او

تاج گذاری کند آمده کاری کند بت شکند شاهِ ما بنده نوازی کند ما بنوازیم نیست ناز بتِ بت شکن بت بنوازد هر آن چنگ به سازی کند آمده با قصد خود هرچه بتِ قادر است با تبرش یک نفس دست درازی کند خویِ علی خویِ او رویِ علی رویِ او دست به زانو زنَد فتح اراضی کند خویِ علی خویِ او رویِ علی رویِ او دست به زانو زنَد فتح اراضی کند

من جلدِ تو هستم بر بامِ تو هستم تو شمسِ منی من خورشید پرستم مغرب همه اندوه اندوهِ غروبت ای قبله ی مشرق ثنا گویِ تو هستم ای نایِ گلویت همچون نیِ داوود maj7 حکم آنچه تو گویی من لالِ تو هستم گنجشکِ گلویم شرحه است چو منصور بر دارِ ت

ای قومِ به حج رفته کجایید ، کجایید معشوق همینجاست بیایید ، بیایید معشوقِ تو همسایه و دیوار به دیوار در بادیه سرگشته شما در چه هوایید گَر صورتِ بی‌ صورتِ معشوق ببینید هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید ده بار از آن راه بدان خانه برفتید یک بار از این خانه بر این بام برآیید ای قومِ به حج رفته کجایید ، کجایید

آرزومه که یه لحظه رو به روی من بِایستی آخه قلبم نگرونه توی شهری که تو نیستی تو خیال کن آدمای همه دنیا توی شهرِ توی شهرِ بی تو اما دل من با همه قهره توی شهری که تو نیستی همه جا رو غم گرفته هر کجا رفتی صدام کن عزیزم دلم گرفته

تو در مسافت بارانی و غم دُرشکه‌ ای از اشک است و اشک شیهه یِ کوتاهی من و تو آخورمان مرگ است از این دُرشکه بیا پایین تو نیز شِیهه بکش گاهی بتاز گَله یِ اکسیژن و راه مال رویی چیزی به سمت پنجره پیدا کن هوایِ حبس نفس‌ گیر است بتاخت قفلِ مرا وا کن بتاز‌ ای که پُر از راهی منم که لک لک غمگینی به روی دود کِشت هستم منم که ماهیِ دریا

تلخ کنی دهان من ، قند به دیگران دهی نم ندهی به کشتِ من ، آب به این و آن دهی جان منی و یارِ من ، دولتِ پایدارِ من باغ من و بهارِ من ، باغ مرا خزان دهی یا جهتِ ستیزِ من ، یا جهت گریزِ من وقت نبات‌ ریزِ من ، وعده و امتحان دهی عود که جود میکند ، بهرِ تو دود میکند شیر سجود میکند ، چون به سگ استخوان دهی برگذرم ز نُه فلک ، گر گذری به کویِ من

همه هست آرزویم ، که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم ، برَسم به آرزویی به کسی جمالِ خود را ، ننموده‌ ای و بینَم همه جا به هر زبانی ، بُوَد از تو گفتگویی ، گفتگویی غم و درد و رنج و محنت ، همه مستعدِ قتلم تو ببُر سر از تن من ، ببَر از میانه گویی به رهِ تو ب

همه صیدها بکردی هله میر بار دیگر همهگ خویش را رها کن که کند شکار دیگر همهمه غوطه‌ها بخوردی همه کارها بکردی منشین ز پای یک دم که بماند کار دیگر خنک آن قماربازی که بباخت آنچه بودش بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر تو به مرگ و زندگانی هله تا جز او ندانی نه چو روسبی که هر شب

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی چه شد که شیوه ی بیگانگی رها کردی به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی منم که جور و جفا دیدم و وفا کردم تویی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی بیا که چشم تو تا شرم و ناز داردِ کَس نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی بیا که با همه نامهرب

دلت که میلرزید ... من با چشام دیدم ... تو ذل تابستون چقد زمستونه هوا گرفته نبود ... دلم گرفت اون شب ... به مادرم گفتم هنوز بارونه قطار رد شد و رفت ... مسافرا موندن ... مسافرا که برن ... قطار میمونه تو برفبارونی ... قطار قلب منه ... قلب شکسته ی من تو برف مدفونه دونه به دونه

ای همه خوبی تورا پس تو که رایی که را؟ ای گل در باغ ما پس تو کجایی کجا سوسن با صد زبان از تو نشانم نداد گفت رو از من مجو غیر دعا و ثنا سرو اگر سرکشید در قد تو کی رسید نرگس اگر چشم داشت هیچ ندید او تورا هر طرفی صف زده مردم و دیو و دده لیک در این میکده پای ندارد پا از کرمت من به ناز می‌نگرم در بقا کی بفریبد شها دولت فانی مرا بیست هزار آرزو بود مرا پیش از این در هوس خود ن

دلم تا عشق باز آمد ، در او جز غم نمیبینم دلی بی‌ غم کجا جویم؟ که در عالم نمیبینم دَمی با خُرم ، زِ جانم بر نمی‌ آید دَمم با جان برآید چون ، که یک همدم نمیبینم مرا رازیست اندر دل ، به خونِ دیده پرورده ولیکن با که گویم رازِ ؛ چون مَحرم نمیبینم

ای یارِ جفا کرده یِ پیوند بُریده این بود وفاداری و عهدِ تو ندیده در کوی تو معروفم و از رویِ تو محروم گرگِ دهن‌ آلوده یِ یوسف ندریده ما هیچ ندیدیم و همه شهر بِگفتند افسانه یِ مجنونِ به لیلی نرسیده در خواب گَزیده لبِ شیرین گل‌ اندام از خواب نباشد مگر انگشتِ گَزیده بس د

رفیق من سنگ صبور غم هام به دیدنم بیا که خیلی تنهام هیشکی نمیفهمه چه حالی دارم چه دنیای رو به زوالی دارم مجنونمو دل زده از لیلیا خیلی دلم گرفته از خیلیا نمونده از جوونیام نشونی پیر شدم پیر تو ای جوونی پیر شدم پیر تو ای جوونی تنهای بی سنگ صبور خونه ی سرد و سوت و کور توی شبات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست اگرچه هیچکس نیو

کجا بودی شبایی که غما میکشتنم بی تو نگاه کن تو چشای خیس تنهاییم منم بی تو تو اون آغوشی که تنها پناه گریه ها بودی شبایی که من این زخمارو میشمردم کجا بودی تماشا کن تو این دردو به دنیای من آوردی تماشا کن تویی که خنده هامو با خودت بردی نمیخوام مثل من تنها بشی با گریه ها اما منو یادت بیار هرجا تو تن

تنمو به جون چشمات تو بده نشون چشمات که با اون قشون چشمات منو تار و مار کردی با تو بودن از خدامه غم دنیا تو چشامه واسه تو دنیا به کامه دلمو مزار کردی تو دلم غصه لبالب داره میسوزه از این تب غم دلتنگیتو هر شب رو سرم هوار کردی نمیدونم با کیایی تو کدوم حال و ه

وقتی میخندیدی گریه های خشکم زود میخشکیدن باتو میخندیدم وقتی قلب ناب تو سخت میرنجوندم چشمای معصومت منو میبخشیدن مهربونی خوبی نابی محبوبی خنده هات میخندن شکل مرواریدن عشق گندومگونم از چشات ممنونم که چشات بی وقفه خبر خوش میدن مهربونی خوبی نابی محبوبی خنده هات میخندن شکل مرواریدن دستمو میگیری داغ میشم آنی

به تو تبریک میگم که به تو باختمو زیر پا له کردم دلِ خود ساختمو به تو تبریک میگم که دلم پیش تو بود که تموم زندگیم توی آتیش تو بود مگه چی خواستم ازت به جز عاشق بودن که چشام برای تو آینه ی دق بودن بگو چی کم داشتم که بریدی از دلم به کدوم مقصودت نرسیدی از دلم به تو تبریک میگم که

اصلا نمیتونم از کاراش سردربیارم زنگ میزنه بهم میگه دیگه دوست ندار حالم بده حال من اما براش مهم نیست من که یه بارم نشده براش کم بزارم دیگه دوسم نداره دیگه دوسم نداره چیزی تو دلش نیست اما هی منو بهم میریزه خیلی ازش ناراحتم اما برام عزیزه بهتر که به دل نگیرم لج بازیاشو کاش برگرده تا یه نفر پر نک

قصد جفاها نکنی گر بکنی با دل من وا دل من وا دلم من وا دله من وا دله من قصد کنی بر تن من شاد شود دشمن من وانگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من واله و شیدا دل من بی سرو بی پا دل من وقت سحر ها دل من رفته به هرجا دل من مُرده و زنده دل من گریه و خنده دل من خواجه و بنده دل من از تو چو دریا دل من بیخود و مجنون دل من خانه ی پر خون دل من ساکن و گردون دل من فوق ثریا دل من سوخته و لاغر تو در ط

نگار تازه خیز من کجایی آی کجایی به چشمان سرمه ریز من کجایی آی کجایی نفس بر سینه ی عاشق رسیده آی رسیده دم مردن عزیز من کجایی آی کجایی بمیرم تا تو چشم تر نبینی شرارِ آه پر آذر نبینی چنان از آتش عشقت بسوزم که از من رنگ خاکستر نبینی به وللهِ که جانانم تویی تو به سلطان عرب آی جانم تویی تو تو دوری از برم دل در برم نیست هوای دیگری ان

چه خوبه هميشه ما با هم باشيم منو تو دشمن دردو غم باشيم چه خوبه دلامون از اميد پره غم داره از منو تو دل ميبره من با تو خوشم تو خوشي با دل من از دست منو تو غصه ها خسته ميشن خونمون به جاي بوي بي كسي پره از عطر خوش همنفسي تپش قلبتو با نبض منه عزيزم لحظه ي عاشق شدنه من با تو خوشم فكر نكن رو به غروبه زنـدگي اگه عاشق باشي خوبه زنـدگي

آهای تو که اینهمه دوری از من این روزا در حال عبوری از من آهای تو که فک میکنی سوزوندی دار و ندارمو با دوری از من طاقت نداری ببینی می دونم اینهمه طاقت و صبوری از من ستاره ها میگن پشیمون شدی میخوای بگی که غرق نوری از من فک نکنم بشه با صد تا دریا اینهمه نفرتو بشوری از من اینهمه نفرتو بشوری از من نمی دونم میخوای با قلب سنگی

توی این خرابه ی متروکه تو که نیستی همه چی مشکوکه بی تو حتی به خودم مظنونم تا ابد زندونیم زندونم خسته از عکسای یادگاریم حتی از عکس خودم فراری ام بیا این خرابه رو شادش کن دل غمگینموآبادش کن ای غم و شادی من روح ابادی من روز برگشتن تو روز ازادی من با تو از من دوره وحشتو دلشوره

ابراي پاييزي دلگير من جوونتراي چهره ي پير من چشماي من بي خبراي ساده منتظراي دل به جاده داده مردمكاتون به كجا زل زدن باز مژه هاتون به كجا پل زدن كاشكي بدونيد كه دارم هنوزم از اشتباه قبليتون ميسوزم با اينكه هيچكس نيومد پيش من شب زده ها چشماي درويش من تنها نبودن حتي يك دقيقه با تنهايي که بهترين رفيقه

حاضرم به خاطر غرور تو به نبرد همه دنیا برم من زمین خوردم تمام عمرمو تا همین یه پله رو بالا برم من زمین خوردم تو بالاتر بری تا همه دنیا تورو صدا کنن اگه بالا رفتم از این پله ها واسه این بوده تورو نگاه کنم از یه سینه ستبر و خالیو زور بازو پهلوون نمــــیشه ساخت از خودت کم کن به عشق مردمت رو ترازو پهلوون نمیشه ساخت

من با زخم زبونـــات رفيقم مرهم بذار با حرفات رو زخم عميقم با توام كه داري به گريم ميخندي كاش ميشد بيايو به من دل ببندي تنها بودن يه كابوس شومه عزيزم كار دل نباشي تمومه عزيزم

سرگرمي تو شده بازي با اين دل غمگين و خستم يادت نمياد اون همه قول و قرارايي كه با تو بستم با اين همه ظلم تو ببين باز چجوري پاي اين همه قول و قرار من نشستم نشكن دلمو به خدا آهم ميگيره دامنتو عاقبت يه روز نگو بي خبري نگو نميدوني دلم پر از يه نفرين سينه سوز نگو بي خبري نگو نميدوني وقتي كه نيستي گريه شده كار اين دل عاشق شب و روز ديوونه نكن دلمو آهم ميگيره دامنتو عاقبت يه

دوست دارم نگات کنم تا که بی حال بشم تو ازم دل ببری منم اغفال بشم دوست دارم برای تو با همه فرق کنم خودمو توی چشات یه تنه غرق کنم با تو باشم غم چیه با تو مرگم آسونه آخه دیوونه میشم وقتی میگی دیوونــــه دیوونــــه دیوونــــه دیوونـــــه حال میده ناز کنی تا نوازشت کنم بی خودی قهر کنی غرق خواهشت کنم دل بدم به خنده هات سپر بلات بشم الهی تصدقت الهی فدات بشم مگه میتونم تو رو با کسی عوض کنم لعنتی صدام بزن هی بگو تا حَظّ کنم دیوونـــته دیوونــــه دیوونــــه

وقتی میخندیدی گریه های خشکم زود میخشکیدن باتو میخندیدم وقتی قلب ناب تو سخت میرنجوندم چشمای معصومت منو میبخشیدن مهربونی خوبی نابی محبوبی خنده هات میخندن شکل مرواریدن عشق گندومگونم از چشات ممنونم که چشات بی وقفه خبر خوش میدن مهربونی خوبی نابی محبوبی خنده هات میخندن شکل مرواریدن دستمو میگیری داغ میشم آنی

عجب سروی،عجب ماهی عجب یاقوتو مرجانی عجب جسمی عجب عقلی عجب عشقی عجب جانی عجب لطفِ بهاری تو عجب میرِ شکاری تو در آن غمزه چه داری تو به زیرِ لب چه میخوانی عجب حلوای قندی تو امیرِ بی گزندی تو عجب ماهِ بلندی تو که گردون رو بگردانی تویی کامل منم ناقص تویی خالص منم مخلص تویی سور و منم راقص

من با زخم زبونات رفیقم مرهم بذار با حرفات رو زخم عمیقم با توام که داری به گریم می خندی کاش میشد بیای و به من دل ببندی تنها بودن یه کابوسِ شومه عزیزم کار دل نباشی تمومه عزیزم

باب دلمی بس که تو رو خوب کشیدن چشمای تو تهرونو به آشوب کشیدن باب دلمی بس که دل انگیزه نگاهت خطاطی ابروتو چه مطلوب کشیدن دور منو موهای تو نیزار کشیدن نای منو موهای تو بر دار کشیدن هم موی من و هم قد و بالای تو رعنان همسایه و همزاد سپیدار کشیدن از دستِ تو توو سین

عدل موثق قله ی مطلق فاتح خندق نیست به جز عشق گفت و شنودی بین تو و حق واقعه ی خم گفت به مردم گفت پیمبر گفت به مردم غیر علی هیچ غیر علی شر غیر علی هیچ غیر علی شر قوم نمک کور گوش کن از دور dim6 ماه علی بود از دل کعبه تا در خیبر راه علی بود قوم نمک کور گوش کن از دور dim6

لخته لخته لخته خون میچکه از جون و تنم شعله شعله شعله ور شد همه جای بدنم بس که پامال ستم شد دل وامونده ی من مث بازوی تک خورده کبوده کفنم آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم بستم؟ آخ چرا دل به جگر گوشه ی مردم دادم یاد چشم تو میوفتم جگرم میسوزه یاد چشم تو میوفتم نفسم میگیره نفس من که هلاک نفساتن نفس مرغای کنج قفس

نگاه میکنم به حال و روز مملو از غمت نگاه میکنم به خنده های نا منظمت پناه میبری به شرم ساقه های نازکت همین که دست میکشم به ریشه های محکمت زمین پر از صدای پرت کردن و شکستنه زمین سنگ تشنه ی شکستن تو با منه قشنگ من رو هیچ سطح ساده ای قدم نذار

منی که کل عمرمو پی کسی نرفتم و پی کسی نیومدم پشت سر قطار تو مث یه پستچی خیس فقط رکاب میزدم شب بلند بدرقه شب همیشه رو سیاه شبی عمیق مثل آه خودم سقوط کردمو رسوندمت رسوندمت رسوندمت به پرتگاه هزار سال دیگه ام غمت تموم باغچه رو یه شوره زار میکنه برو فقط نگاه کن با خنده و با ص

مثه چشمه‌ها نبود مثه آسمون نبود اون که دیوونه‌م کرد لایق جنون نبود همه چی دروغ بود همه چی نقاب بود بخت خوش خیال من خواب خواب خواب بود من باید می‌رفتم با قطاری که برام آخرین گلوله ی آخرین خشاب بود من باید می‌رفتم زود زود زود زود یکی تو خاطره‌ها زخم برداشته بود نمی‌دونم قلبم واسه چی ول کن نیست من تمومش کردم زندگی ول‌ک

ببار چشم من ببین چه سیرم ازت ببین چه روزی ازم سیاه کردی فقط تو اون شب بن بست که بغض کرد و شکست شبی که ساکشو بست نگاه کردی فقط گذاشتی راحت ازت جدا شه دلم بسوز خوبه بسوز کمت نباشه دلم ببار این تازه روزای خوب توئه شبی که می بینی دم غروب توئه از اون خزون چه خبر از آسمان چه خبر از اون دو تا چشم پر از جنون چه خبر همون که تنها موند همون که تنها رفت همون که عمرتو

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید در این عشق چو مردید همه روح پذیرید بمیرید بمیرید و زین مرگ مترسید کز این خاک برآیید سماوات بگیرید بمیرید بمیرید و زین نفس ببرید که این نفس چو بندست و شما همچو اسیرید یکی تیشه بگیرید پی حفره ی زندان چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید بمیرید بمیرید به پیش شه زیبا بر شاه چو مردید همه شاه و شهیرید بمیرید بمیرید و زین ابر برآیید چو زین ابر برآیید همه بد

همه روز روزه بودن همه شب نماز کردن همه ساله حج نمودن سفر حجاز کردن ز مدینه تا به کعبه سر و پا برهنه رفتن دو لب از برای لبیک به وظیفه باز کردن به مساجد و معابد همه اعتکاف جستن ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن شب جمعه ها نخفتن به خدای راز گفتن ز وجود بی نیازش

افسوس بود و جز افسوس چیزی به شب نمی تابید هرچشمه ای که می خشکید از چشم ماه می افتاد از روزگار دلگیرم ای کاش رنج آخر داشت یوسف اگه برادر داشت کی توی چاه می افتاد دل چشمه بود و می جوشید وقتی خدا واسه ی مردم هر روز یک کوزه رو میشکست از تیکه هاش دل می ساخت از تیکه تیکه ی قلبم هی کوزه ساخت اما حیف هی هرشب واسه من ِ تنها از خون و خاک گِل می ساخت بکار و بچین ب

دوباره خزون اومد نم نم بارون می زنه تو صورتم بوی خاک و نم کوچه می گه هنوز دیوونتم رعد و برق فهمیده انگار زندگیم شده غم انگیز دستای کیو گرفتی زیر بارونای پاییز می خوام اینجا با تو باشم زیر بارونا دوباره ولی افسوس نه تو هستی

ای مسافر ای غریبه چرا قلبمو شکستی رفتی و تنهام گذاشتی دل به ناباوری بستی ای که بی تو تک و تنهام توی این غربت سنگی می دونم بر نمی گردی شدی همرنگ دورنگی همه ی زندگی من اون نگاه عاشقت بود چرا فکر کردی به جز من یکی دیگ

تو به شفافی شبنم روی برگا من مثه یه برگ زردی که میفته از درختا تو مثه طراوت گلای نرگس روی قلبم من نوشتم بی تو هرگز بین من و تو فاصله غوغا می کنه یاد حرفای قشنگت منو رها نمی کنه تو منو گذاشتی رفتی توی روزگار وحشی توی کوچه های غربت دنبالم حتی

صدای تو اومد صدای خنده ی تو پروند از شاخه م پرنده های منو دوباره پشت سرم پر از هوای تو بود کسی نبود ولی صدا صدای تو بود صدام کردی با گلوی مجروحت صدام کردی با تموم اندوهت چقدر گریه کنم چقدر تلو بخورم چقدر به دیوار پیاده رو بخورم چقدر گریه کنم چقدر تلو بخورم چقدر به دیوار پیاده رو بخورم

اومدم مثه یه ببر کینه توز حقمو بگیرم و شبانه روز عقب شغال قاتل بوده ام بی خبر از اینکه با دیدن تو دیدن حالت خندیدن تو خودمم قاتل این دل بوده ام توی این جنگل قانون مرده همه چی رنگ جنون داره جنون ما چی بودیم و چی هستیم الا دوتا قرقاول غلتیده به خون تف به اون ذات تباهی که نخواست بگذ

رخت عزامو پیرهن سیامو از بقچه بیرون میکشم دلتنگیامو از غربت تو با من بخونه حرفی به سینه میزنه زنگ صدامو دل بود خون شد جونم فدای مشکی که مثل لاله های واژگون شد عیبی نداره بذار بگن که آواز خون بود و واسه تو روضه خون شد داغ جوونو داغ خزونو گریه کنم کوچه به ک

آمد بهار جان ها ای شاخ تر برقصا چون یوسف اندر آمد مصر و شکر برقصا ای شاه عشق پرور مانند شیر مادر ای شیرجوش در رو جان پدر برقصا آمد بهار جان ها ای شاخ تر برقصا ای شاخ تر برقصا ای شاخ تر برقصا جان پدر برقصا جان پدر برقصا از پا و سر بریدی بی پا و سر برقصا ای خوش کمر برقصا از عشق تاجداران در چرخ او چو باران آن جا قبا چه باشد ای خوش کمر برقصا در دست ج

خزونه خزونه خزونه خزونه همه آدما آینه تو دستشونه نگاه کن عزیزم نگاه کن عزیزم نگاه کن فقط صورت ما جوونه شاید هیچکس حال ما رو نفهمه شاید هیچکس حال ما رو ندونه خود ما ولی تا ته قصه رفتیم خود ما ولی خوب می دونیم چمونه خزونه

تکون نخور نشونه ی تفنگ های نقره داغ تکون نخور پرنده ی افتاده توی باتلاق تویی که تو نقابتم دوباره صورتک زدی چجوری بوسه میزنی به زخمی که نمک زدی تو باغ گل نبودی نه نگو گلاب کردنت تو مار بودی با عصا یه شب طناب کردنت محاله اعتنا کنم به وعده های مبهمت منی که مطمئن شدم شفا نمیده مرهمت چرا فرار میکنی به سمت سنگرای

چه حکمتیست در این مردن در عاشقانه ترین مردن و مغز را به فضا بردن و گریه را به خلاء بردن چه حکمتیست که در آغاز نگاه من به سرانجام است ببر به نام خداوندت که لطف خنجر ابراهیم به تیز بودن احکام است نبخش مرتکبانت را تو حکم واجب‌ الاجرایی و عشق جوخه‌ی اعدام است به دست آه بسوزانم که شعله‌ور شدنم دود است کفن به سرفه بپوشانم که سر به‌ سر بدنم دود است

به خدا همیشه از خدا می خوام لحظه ی جداییمون سر نرسه تا همیشه پا به پای هم باشیم اما این کوچه به آخر نرسه نگو تا ابد باید تنها باشم آرزوهای منو ازم نگیر من می خوام با تو باشم با خود تو عشق من عشقمو دستکم نگیر عشق من عشقمو دستکم نگیر این همه شادابی یه روزی حروم می شه

ببین مادر ببین مادر ببین مادر زمستونه ببین احوالمو که مثل موی تو پریشونه واسم رخت عزا تن کن همینجا شمع روشن کن که امشب حال من عین شب شام غریبونه حدیثی آیه ای چیزی بخون مادر پریشونم پریشونم که اینجایی و از چشم تو پنهونم بغل وا کن واسه پروانه ه

بخواب روی دست من جهان لاغر منو کمی نگاه کن نرو بخند و روزگارمو دوباره مثل چشم هات شب سیاه کن نرو به هر مسافری که جز من از لب تو سهم داشت بگو جهان جدید نیست بگو فقط گناه داشت اگر به من نمی رسید و این زمان مدید نیـــــــست بریز روی شانه ام کمی ستاره از سرت کمی پرنده از دلت مگر به یمن این ضریح شفا ب