آکوردهای فریدون فروغی

انگار دستات سرد سردن انگار چشمات شب تارن آسمون سیاه ابرپاره پاره شرشره بارون داره میباره حالا رفتیو من تنهاترین عاشقم رو زمین تنها خاطراتم تو بودی فقط همین گفتی برو تنها بمون با غصه ها همراه بمون دیگه نمیتونم خسته خستم طلسم غمرو زدم شکستم داره چشمام ابره بارون رو گونه هام شده روون

تن تو ظهر تابستونُ به یادم میاره رنگ چشمای تو بارونُ به یادم میاره وقتی نیستی زندگی فرقی با زندون نداره قهر تو تلخی زندونُ به یادم میاره من نیازم تو رو هر روز دیدنه از لبت دوسِت دارم شنیدنه تو بزرگی مثل اون لحظه که بارون می زنه تو همون خونی که هر لحظه تو رگ های منه تو مثل خواب

یار دبستانی من ،‌ با من و همراه منی چوب الف بر سر ما ،‌ بغض من و آه منی حک شده اسم من و تو ، رو تن این تخته سیاه ترکه ی بیداد و ستم ،‌ مونده هنوز رو تن ما دشت بی فرهنگی ما ،‌ هرزه تموم علفهاش خوب اگه خوب ، بد اگه بد مرده دلای آدماش دست من و تو باید این ،‌ پرده ها رو پاره کنه

چرا وقتی که آدم تنها میشه غم و غصه ش قدِ یک دنیا میشه میره یک گوشه ی پنهون می شینه اونجا رو مثل یه زندون می بینه غم تنهایی اسیرت می کنه تا بخوای بجنبی پیرت می کنه غم تنهایی اسیرت می کنه تا بخوای بجنبی پیرت می کنه وقتی که تنها میشم اشک تو چِشَم پر می زنه غم میاد یواش یواش خونه ی دل د

پشت این پنجره ها دل می گیره غم و غصه ی دلُ تو می دونی وقتی از بختِ خودم حرف می زنم چشام اشک بارون میشه تو می دونی عمریه غم تو دلم زندونیه دل من زندون داره تو می دونی هر چی بهش میگم تو آزادی دیگه میگه من دوسِت دارم تو می دونی می خوام امشب با خدام شِکوه کنم

دیگه این قوزک پا یاری رفتن نداره لبای خشکیدم حرفی واسه گفتن نداره چشای همیشه گریون اخه شستن نداره تن سردم دیگه جایی برا خفتن نداره دیگه این قوزک پا یاری رفتن نداره لبای خشکیدم حرفی واسه گفتن نداره میخوام از دست تو از پنجره فریاد بکشم تب بی تو بودنو از لب سردت بچشم

یک نفر میاد که من منتظرِ دیدنشم یک نفر میاد که من تشنه ی بوییدنشم مثل یک معجزه اسمش تو کتابا اومده تن اون شعرای عاشقانه گفتن بلده خالیِ سفرمونُ پر از شقایق میکنه واسه موجای سیاه دستا رو قایق می کنه همیشه غایبِ من زخمامُ مرهم میذاره همیشه غایب من گریه هامُ دوست نداره نکنه یه وقت نیاد صداش به دادم نرسه آینه ها سیا بشه کور

اااااااااااااااااامشتی ماشالا ااااااااااااااااااحقه ای والا حقه ای والا میکشی بالا مال و‌منالا میکشی بالا کارت میگلنگه الاغ لنگه شیشه و سنگه مشتی ماشالا اااااااااااااااا مشتی ماشالا ااااااااااااااا حقه ای والا

خواهم تو شوی محبوب دلم چون نرگس من دیوانه ی من رویت رخ من سویت ره من هستی چو بهشت کاشانه ی من پروانه ی من پروانه ی من بی تو چه کنم مستانه ی من آوای تو شد هم نغمه ی من ای لاله ی من بردی دل من

دلم از خیلی روزها با کسی نیست تو دلم فریاد و فریاد رسی نیست شدم اون هرزه گیاهی که گلاش پرپر دستهای خار و خسی نیست دیگه دل با کسی نیست دیگه فریاد رسی نیست آسمون ابری شده دیگه خار و خسی نیست ماهی از پاشوره بیرون افتاده شاپرکها پراشون زخمی شده نکنه تو گله بره

دو تا چشم سیاه داری دو تا موی رها داری تو اون چشات چیا داری بلا داری بلا داری دو تا چشم سیاه داری دو تا موی رها داری توی سینت صفا داری توی قلبت وفا داری صف عشاق بدبختو از اینجا تا کجا داری دو تا چشم سیاه داری دو تا موی رها داری تو اون چشات چیا داری بلا داری بلا داری توی سینت صفا داری توی قلبت وفا داری صف عشاق بدب

رنجو عذاب از من شنگیو خواب از تو خون جگر از من ، موی خذاب از تو آی شیاد میخوای بمونی تو اما صبر که بره میدهم جزای تو کارو تلاش از من ، راحتو خواب از تو کاسه ی خون از من ، ‌تنگ گلاب از تو آی شیاد میخوای بمونی تو اما صبر که بره میدهم جزای تو سوزو گداز از من ، عمر دراز از تو

کوچه شهر دلم از صدای پای تو خا لیه نقش صد خاطره از روزای دور عابر این کوچه خیالیه به شب کوچه دل دیگه مهتاب نمیادتوی حجله چشام عروس خواب نمیاد کوچه شهر دلم بی تو کوچه غم همه روزاش ابریه روز آفتابیش کمه غم تنهایی داره کوچه دل بدون تو همه شعر دفتر من مال تو برای تو بوی دستای تو داره بوی دستای تو داره

وقتی که دستای باد قفسِ مرغِ گرفتارو شکست شوقِ پروازو نداشت وقتی که چــلــچــله هــا خبرِ فصلِ بهارو میدادن عشقِ آوازو نداشت دیگه آسمون براش فرقی با قفس نداشت واسه پروازِ بلند تو پرش هوس نداشت شوقِ پرواز ، توی ابرا ، سوی جنگلای دور دیگه رفته از خیالِ اون پرنده ی صبور اما لحــــظه ای رســــیـــد

تن تو نازک و نرمه مثل برگ تن من جون میده پرپر بزنه زیر تگرگ دست باد پر میده ابرو رو هوا اما من موندنیم تا برسه دستای مرگ نفسم این خاکه ، خون گرمم پاکه نفسم این خاکه ، خون گرمم پاکه من از تبار پاک آریایی قشنگ ترین قصیده ی رهایی هوای عشق تازه نیست ، تو رگهام تن نمیدم به رنگ کهربایی

باز یکی با غصه هاش داره آواز می خونه وقتی غم تو دل باشه دیگه مردن آسونه قامتش خم شده از کوله ی سیاه غم چی می خواد تو روزگار جز خدا کی می دونه کیه این مرد غریب مثل من پریشونه می دونه همین شبو توی دنیا مهمونه باز یکی با بند غم خودشو دار می زنه

آکوردهای ملودی از راست به چپ 《------------ رویاهای من قریه ایست قدیمی تو مشتی سایه اما صمیمی قریه من به جای فولاد چشمه رو میپرستید چشمه رو میپرستید قریه من خوب و صمیمی دلچسب و زیبا شعری قدیمی 《--------- 《--------- اما دستی زرد آمد ز دوزخ آتش زد بر ای

گلدونا گل نـــدادن درختا بار نــــــدادن گوسفند و گاو و میـشا ماست و پنیر نـــدادن گندمای بیابـــــون یه لقمه نون ندادن چشمه های تو دالون یه چیکه آب ندادن به هرکی هرچی گفتم ، به من جواب ندادن مردای مست کوچه تو جیباشون کلوچه تلوتلو میرفتن از پیچ و تاب کوچه آی آدمای مرده ترس دلاتونو برده

سقف خونم طلای ناب زیر پاهام حصیر سرد تو دست من سیب گلاب اما دلم پره ز درد مثل درخت بیدکی تکیه مو دادم به کسی شدم درختی تو کویر تنها و خشک یک اسیر اما یه روزگاری بود پدر بزرگمون می گفت بهشت همین دنیای ماست عشق و صفاست اما کجاست

چون سایه های بی امان بازیچه ی دست زمان در این دنیا ماندم چنان افسرده و حیران سرگشته و نالان چون آدمک زنــــجیر بر دست و پایم از پنجه ی تقــــدیر من کی رهایم ای که تو دادی جانم گو به من تا کی بمانم آدمی چون آدمک، مخلوقی ســــــــرگرداااااان

چشای آبی تو مثه یه دریا می مونه دل خسته ی منم مثه یه ماهی می مونه ماهی خسته ی من می خواد تو دریا بمونه ماهی خسته ی من می خواد تو دریا بمونه ماهی دوست داره خونه ش همیشه تو دریا باشه بوسه بر موج بزنه کنار ماهیها باشه ماه