آکوردهای روزبه بمانی

اون که یک سال پشت هم ممتد بی دلیل و بهونه خیلی بد زنگ آخر منو کتک میزد من باهاش کار دارم این روزا اون که چند سال رو همین گردم کیفشو تا کلاس میبردم جاش ته بستنی شو میخورم من باهاش کار دارم این روزا ناظمی رو که دید باهوشم گفت یه روز این چیه که میپوشم جلو دنیا گذاشت تو گوشم من باهاش کار

Cb تو از من چی رو میگیری همین حسی که بخشیدی Fb چه فردایی تو رویاته که امروز اونو نفهمیدی من از تو چی رو میگیرم که تن میدی به تبعیدم نرو دنبال آرامش من این حسو بهت میدم شریک سقف هم بودن دلیل موندگاری نیست تو دنیای منی اما به دنیا اعتباری نیست سراب پیش چشماتو یه اقیانوس م

خونه اون خونه قدیمی نیست منم و یک اتاق کمبودم خیلی چیزا عوض شده اما من همونم که عاشقت بودم عاشقت بودم من همونم که شعر میگفتم تا بفهمی چقدر بی رحمی لعنتی چند قرنو خوندی که انقدر شعرو خوب می‌فهمی می‌فهمی می‌فهمی سقوطم از چشای تو چه مرگ شاعرانه ای میشه نفس بکش به یاد من

به هم که میرسیم ، تو رَد شو و برو تو رَد شو من فقط ، نگاه کنم تو رو چون از تو راضیم ، به این حضورِ کم به هم که میرسیم ، خطر نمیکنم به هم که میرسیم ، خطر نمیکنم برای اینکه تو نیفتی از سَرم کسی رو با خودم سفر نمیبرم منو از این جنون رها نمیکنی کنارمی به من نگاه نمیکنی کنارمی به من نگاه نمیکنی

اسمت که میاد حالم بد میشه یه تریلی غم از روم رد میشه مادرم میگه چته بیخودی باز اسمش اومد دیوونه شدی میگه چیه باز این حالت شده خجالت بکش چهل سالت شده میگه با خودش باز شد عین روح زیر لب میگه این شب میره کوه رفیقام میگن بسه بیچاره بعد پشتم میگن طفلی حق داره

چشاتو بگیرم یه روز از خودم صداتو صداتو چه باید کنم اصلا راه که میرم تو هر جای شهر هواتو هواتو چه باید کنم هواتو بگیرم یه روز از خودم دارم دور قلبم قفس میکشم یقین دارم عطرت تو اون نقطه هست تو هرجا که راحت نفس میکشم به چی فکر کنم توی تنهاییام که سمت تو یک شب حواسم نره چه رختی بپوشم تو روزای سرد که ع

مثه چشامی، مثه نفس کشیدن شدی برام، هَوامی برو به هر کی پرسید ازت، چرا باهامی بگو خدامی تن تو داغِه، تو توی هر یه پلکی که می‌زنی اتفاقه تو که تو خونمی کل این جهان به چشمم، همین اتاقه مثه قلبم، مثه رویام، مثه جونم، مثه چشمام میدونم باورش سخته، من اینجوری تو رو میخوام

مرا زخاطرِ تو هیچکس جدا نکند که دشمنم به دلم این جفا روا نکند برا حالِ کسی چون من از گذشته مگو که دردِ خاطره را خاطره دوا نکند به این منِ همه بی دل فقط مگو مجنون که حقِ مطلبِ ما را جنون ادا نکند خدا مرا ز یخال تو در امان دارد به این خدا نشناسد بگو خدا نکند با اینکه حتی توو زندگیمون یه روز خوب هم با هم ندیدم اما هنوزم ، باور نکردم ما زنده ایم و از هم بریدیم با اینکه توویِ بود و نبودت

نه تو دلگیری از رفتن نه من اشکم سرازیره منو جوری شکستی که دیگه گریم نمیگیره شدم مثلِ یه ابری که زمستون هم نمیباره دیگه این بغضِ سی ساله شکستن بر نمیداره یه حسی بینِ ما بوده که حالا غیرِ یک غم نیست اگه گِریم نمیگیره واسه حفظِ غرورم نیست یه حسی بینِ ما بوده که این روزا شده یک درد به جای ما یک سنگ هم بود دی

یعنی تموم حس میکنم این آخرین روزای با هم بودنه یعنی تموم باید برم وقتی دلت با رفتنه میرم ولی هر جا برم رویای تو صد سال دیگم با منه میرم ولی یادم بیفت هر جا چراغی روشنه من آرزویی بعد تو ندارم بخوام کنار تو بذارم بری دووم نمیارم این زندگی رو بعد تو نمیخوام آخه برام همه ی دنیام تویی دار

موندم زخم خوردم از قلبم چون نمیشد از عشق برگردم با غرورم یه شهر همدرده بس که شعرامو زندگی کردم من یه عمره تمامِ دردامو قصه کردم برای یک دنیا شعر گفتم برای این مردم که تو حرفامو بشنوی تنها ، بشنوی تنها من از این درد خسته شدم از جنگیدن با قلبِ خودم من با این زخما چه کنم

دیوونتم با اینکه فهمیدم یه عمره این رابطه از سمتِ تو عاشق نداره انقد نگو احساست از دیوونگیته احساس اسمش روشه چون منطق نداره من آرزویی غیرِ احساست ندارم از بس که رویامو بهت نزدیک کردم یک بار که دنبالِ ردت رفته بودم من به خودم از پشتِ سر شلیک کردم حالِ من حال اون آدم زخمیه که خودش دیده زخمش چقدر کاریه

تو رو بیچاره کنه پای خودش که چی بشه خودشو پای تو بیچاره کنه عاشقته اونکه دکمه های پیراهنتو میبنده نه اونکه پیراهنتو پاره کنه عاشقته به من نگو عاشق به من که ترسیدم به من که روزای پس از تورم دیدم به من نگو عاشق به این من پا سوز

جوری عاشقِ منی ، که خودم حس میکنم با من از زمین جدایی وقتی که دورم ازت ، تا نگیری دستمو حالِ دریا زده هایی جوری عاشقِ توام ، که واسه من صورتت به یه آیینه شبیهه وقتی که دورم ازت ، این اتاقا واسه من به قرنطینه شبیهه حسی که دارم بهت ، حسِ تشنگی حسِ بارونه به ابرا حسِ فانوسیه که ، روشنه تمامِ عمر تا یه شب نترسه دریا

بر تن مکن این خرقه را چون عشق در جان تو نیست این حجره داران را مبین این جامه دکان تو نیست از هرچه تزویرت کند این جامه یعنی دور شو حتی سلیمانی اگر این جامه یعنی مور شو این خرقه بر تن میکنی تا عشق را لایق شوی در آسمان حل میشوی تا در زمین عاشق شوی این خرقه بر این ح

چشمای تو یعنی دریای سینه ریز یعنی یه برکه با آرایش غلیظ چشمای تو یعنی آیینه ی خودم من بی چشای تو شاعر نمیشدم حستو ازم نگیر که از هوای تو بگم من ترانه خون شدم که از چشای تو بگم چشمای تو غزل سکوت تو یه مثنوی من حافظم اگه ترانمو تو بشنویی وقتی کنار

کجا باید برم یه دنیا خاطرت تو رو یادم نیاره کجا باید برم که یک شب فکر تو منو راحت بزاره چه کردم با خودم که مرگ و زندگی برام فرقی نداره محاله مثل من توی این حال بد کسی طاقت بیاره کجا باید برم که تو هر ثانیم تو رو اونجا نبینم کجا باید برم که بازم تا ابد به پای تو نشینم

چنان مردم از بعد دل کندنت که روح من از خیر این تن گذشت گلایه ندارم نرو گوش کن تو باید بدانی چه بر من گذشت تو باید بدانی چه بر من گذشت زمانی که دیدم کجا میروی تقاصت همین است عزیز دلم که بنشینی از کشتنم بشنوی خودم خواستم با تمام وجود با تویی که نبو

این زندگیمونه یه سفره ی خالی کف خونه این زندگیمونه با ما کسی جز ما نمیمونه هر روزمون اینه آیینمون حتی مارو نمیبینه هر روزمون اینه تشویش و بغض و حسرت و کینه روزا هلاک نون شب نون زدن تو خون بیرون و تو زندون این زندگیمونه چاقوی تو مشتم جا مونده تو پشتم من بچ

گفتم بمان گفتی نگو وقتی نمیمانم گفتم پشیمان میشوی گفتی نمیدانم گفتم نمیپرسی چه می آید سرم بی تو گفتی نه میدانم نه می پرسم نه میمانم از آنچه می آید سرم با رفتنت گفتم گفتم که هرکاری کنم یاد تو می افتم انقدر گفتم باش گفتم باش گفتم که بر هرچه اسراری کنم یاد تو می افتم مردم بفهمانم به تو من بیشتر ا

مث ابر بهار میبارم حال و روزم شبیه پاییزه اونی که با تو بوده میفهمه بی تو بودن چقد غم انگیزه ای همه دار و ندارم کم نشو از روزگارم جون اینکه بی تو باشم و ندارم بعد تو حالم عوض شد تازه قلبمو شناختم همه زندگیمو با فکر تو ساختم با من باش تو تمام آرزومی دلتنگم حتی

محاله بعد از تو یه شب دووم بیارم نباشی از حال خودم خبر ندارم نبینم اون روزو که رفتی از کنارم سکوت تو بغض منو شنیدنی کرد نگاه تو حال منو خریدنی کرد منو رها نکن که میمیرم از این درد تو حق گریه های منی بغض توو صدای منی نباشی تو بهشت تو قفسم تو آرزوی آخرم

رفتنت نزدیکه چون دلم آشوبه چون درست چند وقته خیلی حالت خوبه دستمو نمیگیری یعنی قلبت اینجا نیست عشق من خانومم درد تو اینا نیست بری چی میمونه برای من آخه من غیر خنده های تو مگه چی دارم تو بگو آخه کی پای این یکی شدن همه دنیاشو داده مثل من تو بگو تو بگو تو بری خاطره هات یک شبه آبم میک

محاله بعد از تو یه شب دووم بیارم نباشی از حال خودم خبر ندارم نبینم اون روزو که رفتی از کنارم سکوت تو بغض منو شنیدنی کرد نگاه تو حال منو خریدنی کرد منو رها نکن که میمیرم از این درد تو حق گریه های منی بغض توو صدای منی نباشی توو بهشت توو قفسم تو آرزوی آخرمی محاله من یه لحظه

این کیه که قد آینه عکسشو زدن به دیوار چقدر شبیه من نیست، نه خدایا منم انگار اگه این منم که ما رو چه به این همه اشاره با کی اشتباه گرفتی من نه ماهم نه ستاره چشمتو رو آینه وا کن واسه ماه ستاره کم نیست اون‌که آرزوشو داری حتی قد خودتم نیست نمی‌دونم خیلی از ما نقشمون تو قصه چی بود

بس که نادیده گرفتن ما رو با خودم با همه دنیا قهرم هیچ کی یادش نمیاد کی بودیم عاشق حافظه ی این شهرم وقتی گریم میگیره میخندم نمیدونم با خودم چند چندم زندگی کردنمو یادم نیست بس که هر ساعتشو جون کندم کجایی کجایی دل سادم ببین من به چه روزی افتادم ببین زندگیمو کجایی یه شب حس

هوا بارونیه بازم واسه خاطره بازی کولتو بردار خودتو قد یه دریا تا ساحل دست من بسپار بریم جایی که گفتی بار اول دوستم داری تو یه جاده به من با نم نم بارون بدهکاری من باشم و تو باشی و یه حال آروم یه جاده باشه تا شمال با نم بارون عطر تو راه میفته باز از در خونه

حاضرم واسه اینکه با تو یه عصر جمعه رو توی پیاده رو راه برم فقط زندگیمو بدم حاضرم واسه اینکه یک دفعه یاد تو نره من تولدم چند آذره زندگیمو بدم من حاضرم واسه یه نفس بغل کردنت واسه رقصیدن با پیرهنت زندگیمو بدم آغوشت جای دوری از رنجه آغوشم خاکه آغوشت گنجه کنار تو هوا خوبه کنار تو توو هر راهی

هرجا که میرم پیش چشمامی بغضم مث یه کوه سنگینه یادت میوفتم نفسم میره دنیای این روزای من اینه یک لحظه چشمای تورو دیدم تا پیش چشم همه زیبا شم من واسه اون یک ثانیه باید چند سال دیگه منتظر باشم بسه برگرد من واسه تو عمرمو جنگیدم مرگمو با چشم خودم دیدم هرچی که هست تاوانشو میدم

موندیم کنار هم چه چیزا از جنون دیدیم ما هر دوتامون بعد هم داغ جوون دیدیم من این تویی رو که تمام عمر کم دیدم حالا برای دیدن تو چشممو میدم هر بار که من گفتم آزادی تو خون بهاشو قبل من دادی من سرزمینم هر کجا باشه چشمای تو زیباترین جاشه موندیم و از مردن برای هم نترسیدیم

این خونه زندون منه این زندگی رویام نیست اونی که میمیره برام اونی که من میخوام نیست دل خوش به برگشتم نباش پشتم به جز دیوار نیست این جور رفتن ها یعنی برگشتنی در کار نیست رفتن من یه تقاصه من گناه هردومونم من واسه به چی رسیدن بعد تو اینجا بمونم نمیخوام اینجا بمونم

بالا بلند من همه ی جونم من پای این جنون باید بمونم این حالت چشات این گریه هام برات این یعنی حال خوب زیباترین غروب چشم تو تصویر میکنه تو عطر میزنی فصل که تغییر میکنه میمیرم ازتبت از فکر هرشبت این یعنی حال خوب از هوات بیرون نمیرم تب کنی میتونم بمیرم

مردم از این غم که هنوز واسه تو میمیرم از این همه عشقی که میدم و نمیگیرم مردم از این خاطره هایی که برام ساختی از اینکه تنها آدم عمرتو نشناختی چیزی نمیگم چون دلم خیلی از این دنیا پره میخوام ازت هر چی بگم بغضم گلومو میبره آدم یه جاها از خودش بی حرف باید بگذره این روزهای آخرو ساکت بمونم بهتره

من بمیرم ، تو با خودت چه کردی؟ تویی که مطمئنم قراره برنگردی من میمیرم ازین همه جدایی  تمام آرزوهام بمن بگو کجایی؟ چه کنم با خاطره هات، تو بگو چه کنم با فکر چشات، تو بگو منو باید اینهمه درد، بُکُشه دل من تنها به همین غصه خوشه