آکوردهای امیر عظیمی

خواستم داغ شوم گرچه لبم دوختس خودم و جدم و جد پدرم سوختس خواستم جیغ شوم گریه‌ی بی شرط چرا خواستم از همه‌ی مرحله ها پرت شوم کسی از گوشی مشغول به من میخندید آخر محله شد غول به من میخندید یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا بازی مسخره ای بود رها کرد مرا با خودم با همه با ترس تو مخلوط شدم شوت بودم که به بازی بدی شوت شدم آنچه میرفت و نمیرفت فرو من بودم حافظ این همه اسرار مگو من بودم از تحمل که گذشتم به تحمل خوردم دردم این بود که از یار خودی گول خوردم حرفی از عقل بد ان

خبر داری چرا وقتی دله بی تاب میگیرد سراغ از خاطرات دور اما ناب میگیرد خبر داری چرا تا نیستی در خشکیه مغزم ولی تا میرسی دورِ مرا گرداب میگیرد تو که از وسعت دیوانگی هایم خبر داری خبر داری خبر داری تو بیش از هر کسی روی دله عاشق اثر داری اثر داری تو که از وسعت دیوانگی هایم خبر داری خبر داری خبر داری تو بیش از هر کسی روی دله عاشق اثر داری اثر داری مخاطب های شعرم در پی کشف توان آری ببین هرکس برای دیگری قلاب میگیرد همین که پشته قابِ پنجره می ا

ماه بانو جان این گوی و میدان دیوانه کردنم برای تو کاری نداره ماه بانو جان از تو چه پنهان بهترین جای جهان شونهی یاره نگو از عشقی که سرانجامی نداره آروم جونم عاشق دیوونه منم مگه میتونم از عشق تو من دل بکنم عادت دارم که بگم دوست دارم من دیوونه دلم رو به تو بسپارم

تهران شده دارالمجانینت من لا ابالی میشوم بی تو توصیف احوالم که ممکن نیست گاهاً چه حالی میشوم بی تو لیلای بی احساس بی وجدان یک شهر را ویرانه میخواهی عقل از سر دنیای من بردی یک شهر را دیوانه میخواهی وقتی که میخندی جذاب و مستانه یک شهر از عشقت دیوانه دیوانه

زندگی یعنی از همینجا ها قصه ی عاشقی رو یادم داد من یه عمری عاشقش بودم پس چرا یاد من نمی افتاد زندگی یعنی بیقراری ها تو روزایه باور سختی یعنی با من که باشه خوشحالم این یعنی حس خوب خوشبختی زندگی یعنی عاشقش بودن با همین حس و حال معمولی توی این خونه زندگی کردن

روزگار بدیه پشت روزگار من روز روشنم کجاست شب گریه دار من روزگار بدیه تو خودم غمگینم هر کجا میگردم خودمو میبینم زندگی کن عشق من غصه نخور روزا با خوب و بدش میگذره خونمون هرچی که باشه آخرش از بیابون خدا که بهتره ته این جاده کجاست غصه کی تموم میشه روزا اینجوری بده عمرمون حر

زندگی یک چمدان است که می آوریَش بار و بندیل سبک می کنی و می بَریش خودکشی مرگِ قشنگی که به آن دل بستم دستِ کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستم گاه و بیگاه پُر از پنجره های خطرم به سَرم می زند این مرتبه حتما بپرم چمدان دستِ تو و ترس به چشمان من است این غم انگیزترین حالتِ غمگین شدن است بی تو من با بدن لختِ خیابان چه

روشنی شب های تارم همدم ناشناسم توی این سکوت کوچه با تو من نمی حراصم بی تو من چه بی پناهم با تو من چه بی نیازم ترانه ها جون میگیرن آخه تو صدای سازم لحظه های با تو بودن لحظه های بی شکایت لحظه های خوب عشق و تو سکوت بی نهایت نگو این ترانه بازم یه دروغ عاشقانه ست نازنین حرف دلم رو نگو که بازم بهانست قصۀ لیلی

مره پیغام با مو کی قهری تو یار می مره لاکو جان بینه اما قهری نوبو تا هسه مره پیغام با مو کی قهری تو یار می مره لاکو جان بینه ما قهری نوبو تا هسه کی بیگفته تره کر کی بیگیفتم بیخبر من ایته یار دیگر همه تی دشمنیدی خواییدی کی مره یار تاودید از تی نظر کی ب

تسخیر کردی روح این تنهای عالم رو دیوانه کردی چشم روشن های عالم را پاکت به پاکت در نبودت دود میکردم بیتابی تلخی کشیدن های عالم را بی هیچ شک و شبهه ای این یک روز خواهد کشت فکر کنارم بودنت زن های عالم را دستم به دامانت من از عشق تو میترسم آلوده خواهد کرد دامن های عالم را

گل که میفرستی برام میخوای از این حالم درام بهتر از من میشناسی منو این جالبه برام اینه کار دنیا اینه یکی میگذره از همه آدما تا فرقتو میبینه وقتی بهم فکر میکنی حس میکنم از اینجا تورتو که پهن میکنی ماهی میشم تو دریا وقتی باهام حرف میزنی زل میزنم تو چشمات من از همه خسته شدم حبسم کن تو دستات وقتی بهم فکر میکنی حس میکنم از اینجا تورتو که پهن میکنی ماهی میشم تو دریا وقتی باهام حرف میزنی غرق میشم تو چشمات من از همه خسته

هیچکسو باور نکردم قبل تو دوسش نداشتم اینجوری قد تو از همه دنیا برام بسه یه جا اون گوشه ی قلب تو هر دفعه میبینمت میگم چقدر با بقیه فرق داره از دلم دوری نکن دوری تو واسه دلم ترس داره من با همه بدم جز تو یه دفعم

نفس نفس کنارتم چرا لج میکنی با دلم قدم قدم کنارتم کجا داری میری نکنی ولم نرو نرو نرو سکوت تو میشکنه قلب منو قفس کشیدی چرا دور منو خودم یاد تو دادم پر زدنو نرو نرو نرو سکوت تو میشکنه قلب منو قفس کشیدی چرا دور منو خودم یاد تو دادم پر زدنو

دنیا خلاصه میشه تو چشمات چشمای بی تابی که بیداره دنیای من بودی و میدونی این مرد دیوونه دوست داره میخندی و لبخند آرومت آرامش شب های من بوده دلگرمی روزای دلگیرم حالا برای رفتنت زوده هر جای این شهرو که میگردم این کوچه ها بوی تو رو میده عاشق ترم وقتی که میبینم خورشید به موهای تو تابیده گفتم که تو باشی دلم قرصه گفتم که تو هر چی بگی میشه این مرد

بشین یه گوشه به حالم فکر کن هی شل کن سفت کن ببین که گذشته آب از سرمون حیف من حیف تو ما که گذاشتیم وسط زندگیمونو نصف من نصف تو نذار بمونم اینجا انقدر دلتنگ تو هرجا بری تورو حس میکنم پیش منی دیر اومدی ولی زود تو دلم ریشه زدی وایسا رو پات اگه دیدی که من خوردم زمین هرجا بری تورو حس میکنم پیش منی دیر اومدی ولی زود تو دلم ریشه زدی وایسا رو پات اگه دیدی که من خوردم زمین گذشتم از همه چیم خوب یا بد حالا هی شیر یا خط نمیاد یا

تو بخند و عشق بی زمان من باش حال عاشقانه ی جهان من باش اگه از این حال بگذره صد سال حس من به تو یه لحظه کم نمیشه اگه از این حال بگذره صد سال باز نفس نفس کنارتم همیشه از عشق بی نهایتم به تو میگه فال حافظ که فال خوب من تویی غمتو نبینم هرگز که تنگه مثل تنگشون دل ماهیای قرمز

اگه یه وقتایی دیدی دلم بهونه گیره نشون بده به من دنیارو از نمای دیگه اگه بوده بدی بگو خطای دیده بدون دلم بدون تو داره بیراهه میره بودنت دلیل این رابطمونه حرف بزن حرفی توی دلت نمونه دوست دارم روالمون همینجوری بمونه این عشقه آخه زده با تو تازه جوونه ممنونم تو طبیعتت راهم دادی ممنونم گوشه ی دلت جام دادی ممنونم تو بودی به من بال دادی دیدم تو سختیام پشتم وایستادی عاشقی رو با تو من عاشقی کردم حتی اگه توی حاشیه قل

زیباترین پاییز من تسلیم میشم با نگات من بغض میبینم فقط از لا به لای خنده هات وقتی سکوت میکنم دارم به گریه میرسم تقصیر دستای تو شد حالا اگه دلواپسم از مهر ماه لعنتی دلگیرتر از بهمنم وقتی که از این خاطره غیر خودت دل میکنم از مهر ماه لعنتی دلگیرتر از بهمنم وقتی که از این خاطره غیر خودت دل میکنم غیر خودت دل میکنم

تو بیا از روزای رنگی بگو از رسیدن بعد دلتنگی بگو از نور بعد شب خوب بعد بد از اینکه با کسی نمیجنگی بگو از رنگین کمون بعد بارون آروزی هر دوتامون از امید توی قلبا از روشنی صبح فردا دلم تنگه زمستونه سفر رفتی بیا خونه که این روزا نمیمونه که سختی میره از خونه از طلوع سرخ یه صبح امید میشه زندگی رو از تو چشم تو دید میشه قطره بود و باهم دریا بشیم زمین خوردیم سر پا بشیم ریشه ما توی خاک خونس