آکوردهای ابراهیم منصفی

ای چه دردین که نصیب ما بو دشمن رسیـــد و رقیب ما بو پِشته دنیــا آخ چقدر خاش هَسته نفــت فراوون دل بی آتش هَسته اون رفیقُن قدیمی کجاین دست تنهامُ همَه بی وفایَن زیــــر بارون دل شادی شَکِردَه چَشـــم نازت بِی سینم شَدِردَه

روزیکه بندِر تو چشُم جونَه مَشمُردَه عشقُنم دونَه دونَه . اون روز که با دستُنِ گُلزادَت . همراه مِه تَساختَه آشیونَه جِلنگ جِلنگ جِلنگ خلخالش . که جمع شَکِه هزارتا دنبالش. 2 بدو بُنُس دَستُنت تو دستُم دورتِه مَرَه هیچ موقعَ تو اَ خستُم همونی ای تو آی بِیمِت کُشتِن

دگه هیچ که بی کسی غم ناخرت دگه چشمی از کسی دل نابرت دگه مشنو که کسی صدات بزنت هرچه یادتن در بریز از باورت دست خالی بی تو سر زدن خوبن دل خالی بی خنجر زدن خوبن پیش تو آدم از لذت سیر ابوت بی تو آدم وا یه لحظه پیر ابوت

آی آبنبات آی کندروک آی قرص نعناع پرپروک دستم بگه تا پا بشم با دوریت آشنا بشم جارم بزن تا خو نرم وا یه دردی دوا بشم قد یارم بلندن شیرینن وا مثل قندن ماشین سرخ پر گاز اکنت دلبرم بی مه ناز اکنت دلبرم رفتن راه دور دلم بی او پرواز اکنت قد یارم بلندن شیرینن وا مثل قندن

دلم از دست دنیا خسته بودن دلم وا نطفه غم بسته بودن کجا رفتن شو سرخون و ایسین غم و شروند و بارون توی کَرگین رفیقون ای عزیزان هم تبارن خدا هیچ وقت نکنت از هم جدامون پسینی لو تیو مارفته بازی با یه هوتابلا مابوده راضی

تو گل سفید مریم مه سیاه مث پرستو تو بهاری از لطافت مه درخت گیش بدبو تو تبارت از ستارن مه یه شمع نیمه روشن تو رها مث پرنده مه توی قفس آهن توکلوم عاشقونه تو بهار جاودونه مه از ایکه یارمی تو از نو ا

چه بگم بی که بگم مه که بی تو وا مه چه بودن گپ ناگفته نموندن هرچه شعرن شسرودن تو همونی که نگاهت تو شون مه چراغن تو چشمون مهربونت گلن و بهار وباغن اگه دور از تو متونست یه روزم وا خو منشته بی تو از سر مسروده بی تو از نو منوشته تونزد

بسکه اشتباه امکه هستی خو تباه امکه زندگیم ا دست امدا وا خودم گناه امکه از خودم جدا بودم وا غم آشنا بودم هرچه نیشه نوشم بو درد بی دوا بودم رنگ ورو خو زرد امکه وا خودم نبرد امکه وا خو وجوونی خو مبتلای در

اولین دخت اولین زن اولین یارم تو بستش اولین گل بوته غم اولین خارم تو بستش ازهمو لحظه ای که نگاهم تو چشم مست تو وا کفت هستی بود و نبودم از در دست تو وا کفت راحت جونم تو هستش دین و ایمونم تو هستش لیلی نامهربونم روح مجنونم تو هستش مه خزون اندر خز

دنیا نه جای موندن شادن اتای ناشاد اری مثل یه مرد چی چیکا بعد ا دو روز از یاد اری نمک رو زخمنم مریز ا غصه دلخونم مکو ای مثل لیلی دل فریب همدرد مجنونم مکو یاد عزیز دستونت ا دست خسته م پس مگه شهر قدیم چشمونت از چشم بسته ام پس مگه

تا توقدر مه بدونی دیر ابوت تا بیای پهلوم بمونی دیر ابوت زندگی مثل نسیمین زود اریت تا بفهمی بی جوونی دیر ابوت تا مه از یاد گذشته دور بشم بی دو چشم آسمونی دیر ابوت ای که بی عطر تنت غمگین ابم تا بیای اسموم بخونی دیر ابوت نام خوبت رو دلم موندن

خوشا فَصلی کِه دور از غم هَمَه کَه شُونَه وا شُونَه دَست وا دَست ، سایَه وا سایَه شارَفتَه خُونَه وا خُونَه بُدُو پیشُم بُدُو پیشُم بُدُو اِی نوشُم و نیشُم بُدُو اِی آخرین عشقُم دوادار دل ریشُم خَزُون زَرد ایسالُون نُوبَتی تَمُونِن بَهار از راه اَرسیدِن زندِگی چه جُونِن بیاین وا

خوشا فصلی که دور از غم همه کس شونه وا شونه دست وا دست سایه وا سایه شو ارفته خونه وا خونه بدو پیشم بدو پیشم بدو ای نوش و مونیشم بدو ای اخرین عشقم دوا دا دل ریشم خزون زرد اون سالون نوبتی تمومن بها

امشو دگه یاروم نَتات یار دگه بی مه ای ناوات گواه مه بَش ستاره بی او غَمم اینی چارَه یادت بیار وختی تَهند تا دَم صحب پیشم تَمُند گَپ مازَ مثل کَموتر زیر گوشُم اواز تَخوند اُنروزُ دگه هیچوَ نتاتن بیهوده آواز اخونم بیهودَه هر شوُ مثل قدیمو سَر راه تو انینُم

ای دل دگه غضه بسن تازنده ای دل بیکسن Dَm هرکه گرفتار خوشن یارون وا دادت نارسن حالا دگه مثل قدیم دل وادلون راهی شونین تنها توئی که عاشقی معنای نفرت نادونی وختیکه شونزده سالته آمیس و دنیا مالته از بس شواسته خاطرت خوب و بد احوالته حالا تو موندی واغمت واغصه ئون و ماتمت

روزُن رَفتَه ، هیچ وَه نِتاتِن چشمُن خَستَه م ، دایم وا راتِن بَختِ سیاهُم ، اَز شُو سیاتِه اَز تو نَگینُم ، کس باوفاتِه دَستُنِ خالیم ، پُر اِنتِظارن توی نِگاهُم ، غم آشِکارن اِی یار دیرین ، اِی زندگُنیم اِی عطر پاکِ فصل جَوُنیم روزُنِ خُبِ پارسال و پیرار وا شیون عِشق ، ما

چَشیای ناز ِمَسْتُشْ ، وَ یَه غَمْزَه خارُم اُشکُ بَخدا که هِسکَه نادِین، چه وَ روزگارُم اُشکُ گَپیای دِلنِشینُش ، وَ خَشی چُن بَرُن دِن وَ لِطافتِ کَلومُش، هَمَه آیه بارُم اُشکُ اِ نَه دستِ سَرنُوشتِن ، که مو اِندِه بی نوا بِم تِه دل مو خار محنت ، گل دست یارُم اُشکُ چُن خُشْ کسی نَنی دِن ، چُن